Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ στο τελευταίο άρθρο του πριν την έναρξη της euroleague περιγράφει ανλυτικά το νέο ρόστερ του Παναθηναικου, κάνει τη σούμα των καλοκαιρινών μεταγραφών και εντοπίζει διαφορές σε σχέση με το περσυνό ρόστερ.
Με το που ηχήσει η κόρνα έναρξης ξεκινά για τον Παναθηναικό μια πολύ δύσκολη και απαιτητική χρονιά,διαφορετική από όλες τις προηγούμενός. Είναι η πρώτη φορά μετά την πολυετή παρουσία του Ομπράντοβιτς στον πράσινο πάγκο που ολοκληρώνετε ένα μακροπρόθεσμο πλάνο (τριετίας μάλιστα) με τον ίδιο προπονητή στο τιμόνι. Ουσιατικά φέτος θα κριθεί το έργο και η δουλειά του Πασκουάλ όπως θα έπρεπε να συμβαίνει με ολους του προπονητές στο σύγχρονο αθλητισμό. Με γνώμονα αυτό ο Παναθηναικός κινήθηκε στη μεταγραφική αγορά με τη λογική του "εδώ και τώρα", παίρνοντας δηλάδή έτοιμους πολύπειρους και ποιοτικούς παίχτες με σκοπό να προσφέρουν τα μέγιστα έστω και για μισή σεζόν. Ταυτόχρονα όμως του παρουσιάσηκαν δυο μεγάλες "ελληνικές" ευκαιρίες το καλοκαίρι που δε θα μπορούσε να τις αφήσει να πάνε χαμένες που σε συνδυασμό με την παραμονή του αρκετά νεαρού Λεκαβίτσιους συνθέτουν ένα πολύ ενδιαφέρον ρόστερ που τα έχει όλα. Νιάτα, κίνητρο, εμπειρία, πάθος, ποιότητα... Α! Να μη ξεχάσω, έχει και τον καλύτερο play maker της Ευρώπης , γιατί μια που μιλάμε για καλοκαιρινές μεταγραφές πρέπει να αναφέρουμε το πόσο μεγάλη νίκη είναι για τη διοίκηση το ότι κράτησε για τρία ακόμα χρόνια ένα παίχτη που πρακτικά το καλοκαίρι είχε τη δυνατότητα να πάει όπου ήθελε.
Πάμε όμως στα πιο ουσιαστικά γιατί στο τέλος καθρέφτης όλων είναι το παρκέ. Ο Παναθηναικός πρώτα από όλα δυνάμωσε. Πρόσθεσε στο ρόστερ του παίχτες με μεγάλη σκληράδα όπως ο Λάσμε ο Τόμας και ο Παπαπέτρου οι οποίοι αρέσκονται στις επαφές τόσο σε άμυνα όσο και σε επίθεση και δεν διστάζουν να βάλουν τα χέρια τους στη φωτιά για μια κατοχή. Δεν χρειάζεται καν να αναφερθούμε στους Παππά, Θανάση και Γκιστ οι οποίοι ζουν για να δέρνουν και να...δέρνονται. Ένα από τα βασικότερα προβλήματα της περσινής ομάδας που συνήθως έκανε την εμφάνιση του στα κρίσιμα και στα εκτός έδρας παιχνίδια ήταν η έλλειψη σκληράδας , δύναμης πολλές φορές και διάθεσης που εμφάνιζαν οι παίχτες του Πασκουάλ. Με την αντικατάσταση των Σίγκλετον Τζέιμς Γκάμπριελ αυτό το πρόβλημα λύνετε και συνάμα η ομάδα αποχτά ισορροπία και πληθορικότητα. Οι διαφορές όμως δεν έχουν να κάνουν μόνο με την προσήλωση στην άμυνα που εύλογα πάει το μυαλό όλων. Ο Παναθηναικός ΑΛΛΑΞΕ. Μπορεί το ταλέντο να ξεχείλιζε πέρυσι και αυτό να έκρυβε τη στατικότητα στην επίθεση και το πόσο μονοδιάστατη ήταν αυτή, όμως σε καμία περίπτωση δε βοήθησε πρακτικά όταν ήρθαν τα δύσκολα. Φέτος λοιπόν προστέθηκαν ένα κάρο άλλα στοιχεία που λίγο ή πολύ θίξαμε σε προηγούμενα άρθρα τις στήλης. Ενδιάμεσο παιχνίδι με Λάνγκφοντ και σουτ από τα 5 μέτρα, παιχνίδι με πλάτη απο high και low post είτε για εκτέλεση είτε για δημιουργία απο τον Παππαπέτρου και τον Τόμας και φυσικά όλες τις εκφάνσεις του pic n roll με το δίδυμο Καλάθη-Λάσμε. Για να το κλείσουμε , το μπάσκετ ήταν είναι και θα είναι σύνθετο άθλημα , ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται πάντα τη μεταγραφική περίοδο. Στο γήπεδο συμβαίνουν πολλά περισσότερα απο αυτα που περιγράφει ο εκάστοτε "speaker" και είναι πολλές οι μικρές λεπτομέρειες που συνήθως δεν αρέσουν στους φιλάθλους γιατί δεν είναι "εύκολες" στο μάτι. Αυτές τις μικρές λεπτομέρειες αξιοποιεί ο Πασκουάλ και αυτό τον κάνει τόσο ξεχωριστό προπονητή.
Από εκεί και πέρα όμως οι πολλές αλλαγές σε βασικές θέσεις πάντα έχουν ρίσκο για τις ομάδες που αγωνίζονται σε υψηλό επίπεδο. Το μεγάλο ρίσκο που έχει πάρει φέτος η ομάδα δεν έχει να κάνει τόσο με την ηλικία των Λάνγκφορντ και Λάσμε καθώς και οι δύο φαίνονται σε πολύ καλή κατάσταση. Το ρίσκο που έχει πάρει έχει να κάνει με την εμπιστοσύνη που είναι πρόθυμος να δείξει ο Πασκουάλ σε συγκεκριμένους παίχτες. Για παράδειγμα η χρονιά ξεκινάει με τους Τόμας και Μήτογλου να μοιράζονται τη θέση 4. Ένας Αμερικάνος ο οποίος είναι σχετικά κοντός για τη θέση και έχει ένα βαρύ "πρέπει" στις πλάτες του αφού είναι από τους ελάχιστος συνεπείς σουτερ του ρόστερ και ένα εικοσάχρονο υπερβολικά ταλαντούχο παιδί, που δεν έχει ξαναπαίξει ποτέ σε αυτό το επίπεδο. Τα στοιχήματα συνεχίζονται και στη θέση 3 αφού μοναδικός κλασικός σουτέρ είναι ο εξαιρετικά εύθραυστος Ματ Λοτζέσκη και ως "βασικός" λογίζεται ο Παππαπέτρου που δεν είχε ποτέ ξανά τέτοια ευθύνη στις πλάτες του. Τέλος το σημαντικότερο ερωτηματικό εντοπίζετε στι θέση του play maker αφού ο Λεκαβίτσιους έχει φανερές αδυναμίες και είναι αμφίβολο το πόσα ποιοτικά λεπτά ξεκούρασης μπορεί να προσφέρει στον Καλάθη. Όλα αυτά σε καμία περίπτωση δεν εγγυόντε την αποτυχία κάθε άλλο μάλιστα. Όλοι οι παίχτες έχουν το δικό τους κίνητρο, άλλοι θέλουν να κάνουν το βήμα παραπάνω και άλλοι να κλείσουν την καριέρα του ιδανικά. Το σημαντικό είναι ότι όλοι οι παίχτες δείχνουν να θέλουν να είναι εδώ και αυτό από μόνο του λέει πολλά.
Εν κατακλείδι ο Παναθηναικός μπορεί να έχασε (λίγο) σε ταλέντο, κέρδισε όμως πολλά περισσότερα και αυτά που κέρδισε είναι τα στοιχεία που εν τέλει οδηγούν στην επιτυχία. Αυτή η ομάδα έχει όλα τα εχέγγυα για να φτάσει μέχρι το final 4 αν όλα πάνε καλά και δεν υπάρχουν τραυματισμοί. Ο Πασκουάλ είναι ιδανικός στο να δημιουργεί ισορροπίες ανάμεσα και στους πιο ανισόρροπους παίχτες. Το μόνο που πρέπει να μας φοβίζει είναι οι τραυματισμοί καθώς ο Παναθηναικός φέτος θα είναι σαν καλοκουρδισμένο ελβετικό ρολόι. Το παραμικρό γρανάζι να χάσει,το ρολόι είναι για πέταμα. Πέρισυ με την πληθώρα ταλέντου που υπήρχε, ήξερες ότι 1/2 θα σε ξελασπώσει ένας από τους πολλούς προικισμένους. Φέτος πρέπει να βοηθάνε πάντα όλοι.
ΥΓ1 Ο Ρίβερς του 45% εντός παιδιάς και των 200 αγώνων σε κορυφαίο επίπεδο είναι ακόμα ελεύθερος. Φανταστείτε τι ζημιά έπαθε πέρυσι και τη ζημιά θα πάθαινε ο Παναθηναικός αν τον είχε κρατήσει.
ΥΓ2 Όπως έχω ξαναπεί ο Πασκουάλ θα έπρεπε ήδη να είχε υπογράψει νέο τριετές συμβόλαιο. Είναι ήδη επιτυχημένος.
ΥΓ3 Αυτός ο Μακέντα μεγάλο παλτό τελικά. Ποιός τον διάλεξε είπαμε ?
Με το που ηχήσει η κόρνα έναρξης ξεκινά για τον Παναθηναικό μια πολύ δύσκολη και απαιτητική χρονιά,διαφορετική από όλες τις προηγούμενός. Είναι η πρώτη φορά μετά την πολυετή παρουσία του Ομπράντοβιτς στον πράσινο πάγκο που ολοκληρώνετε ένα μακροπρόθεσμο πλάνο (τριετίας μάλιστα) με τον ίδιο προπονητή στο τιμόνι. Ουσιατικά φέτος θα κριθεί το έργο και η δουλειά του Πασκουάλ όπως θα έπρεπε να συμβαίνει με ολους του προπονητές στο σύγχρονο αθλητισμό. Με γνώμονα αυτό ο Παναθηναικός κινήθηκε στη μεταγραφική αγορά με τη λογική του "εδώ και τώρα", παίρνοντας δηλάδή έτοιμους πολύπειρους και ποιοτικούς παίχτες με σκοπό να προσφέρουν τα μέγιστα έστω και για μισή σεζόν. Ταυτόχρονα όμως του παρουσιάσηκαν δυο μεγάλες "ελληνικές" ευκαιρίες το καλοκαίρι που δε θα μπορούσε να τις αφήσει να πάνε χαμένες που σε συνδυασμό με την παραμονή του αρκετά νεαρού Λεκαβίτσιους συνθέτουν ένα πολύ ενδιαφέρον ρόστερ που τα έχει όλα. Νιάτα, κίνητρο, εμπειρία, πάθος, ποιότητα... Α! Να μη ξεχάσω, έχει και τον καλύτερο play maker της Ευρώπης , γιατί μια που μιλάμε για καλοκαιρινές μεταγραφές πρέπει να αναφέρουμε το πόσο μεγάλη νίκη είναι για τη διοίκηση το ότι κράτησε για τρία ακόμα χρόνια ένα παίχτη που πρακτικά το καλοκαίρι είχε τη δυνατότητα να πάει όπου ήθελε.
Πάμε όμως στα πιο ουσιαστικά γιατί στο τέλος καθρέφτης όλων είναι το παρκέ. Ο Παναθηναικός πρώτα από όλα δυνάμωσε. Πρόσθεσε στο ρόστερ του παίχτες με μεγάλη σκληράδα όπως ο Λάσμε ο Τόμας και ο Παπαπέτρου οι οποίοι αρέσκονται στις επαφές τόσο σε άμυνα όσο και σε επίθεση και δεν διστάζουν να βάλουν τα χέρια τους στη φωτιά για μια κατοχή. Δεν χρειάζεται καν να αναφερθούμε στους Παππά, Θανάση και Γκιστ οι οποίοι ζουν για να δέρνουν και να...δέρνονται. Ένα από τα βασικότερα προβλήματα της περσινής ομάδας που συνήθως έκανε την εμφάνιση του στα κρίσιμα και στα εκτός έδρας παιχνίδια ήταν η έλλειψη σκληράδας , δύναμης πολλές φορές και διάθεσης που εμφάνιζαν οι παίχτες του Πασκουάλ. Με την αντικατάσταση των Σίγκλετον Τζέιμς Γκάμπριελ αυτό το πρόβλημα λύνετε και συνάμα η ομάδα αποχτά ισορροπία και πληθορικότητα. Οι διαφορές όμως δεν έχουν να κάνουν μόνο με την προσήλωση στην άμυνα που εύλογα πάει το μυαλό όλων. Ο Παναθηναικός ΑΛΛΑΞΕ. Μπορεί το ταλέντο να ξεχείλιζε πέρυσι και αυτό να έκρυβε τη στατικότητα στην επίθεση και το πόσο μονοδιάστατη ήταν αυτή, όμως σε καμία περίπτωση δε βοήθησε πρακτικά όταν ήρθαν τα δύσκολα. Φέτος λοιπόν προστέθηκαν ένα κάρο άλλα στοιχεία που λίγο ή πολύ θίξαμε σε προηγούμενα άρθρα τις στήλης. Ενδιάμεσο παιχνίδι με Λάνγκφοντ και σουτ από τα 5 μέτρα, παιχνίδι με πλάτη απο high και low post είτε για εκτέλεση είτε για δημιουργία απο τον Παππαπέτρου και τον Τόμας και φυσικά όλες τις εκφάνσεις του pic n roll με το δίδυμο Καλάθη-Λάσμε. Για να το κλείσουμε , το μπάσκετ ήταν είναι και θα είναι σύνθετο άθλημα , ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται πάντα τη μεταγραφική περίοδο. Στο γήπεδο συμβαίνουν πολλά περισσότερα απο αυτα που περιγράφει ο εκάστοτε "speaker" και είναι πολλές οι μικρές λεπτομέρειες που συνήθως δεν αρέσουν στους φιλάθλους γιατί δεν είναι "εύκολες" στο μάτι. Αυτές τις μικρές λεπτομέρειες αξιοποιεί ο Πασκουάλ και αυτό τον κάνει τόσο ξεχωριστό προπονητή.
Από εκεί και πέρα όμως οι πολλές αλλαγές σε βασικές θέσεις πάντα έχουν ρίσκο για τις ομάδες που αγωνίζονται σε υψηλό επίπεδο. Το μεγάλο ρίσκο που έχει πάρει φέτος η ομάδα δεν έχει να κάνει τόσο με την ηλικία των Λάνγκφορντ και Λάσμε καθώς και οι δύο φαίνονται σε πολύ καλή κατάσταση. Το ρίσκο που έχει πάρει έχει να κάνει με την εμπιστοσύνη που είναι πρόθυμος να δείξει ο Πασκουάλ σε συγκεκριμένους παίχτες. Για παράδειγμα η χρονιά ξεκινάει με τους Τόμας και Μήτογλου να μοιράζονται τη θέση 4. Ένας Αμερικάνος ο οποίος είναι σχετικά κοντός για τη θέση και έχει ένα βαρύ "πρέπει" στις πλάτες του αφού είναι από τους ελάχιστος συνεπείς σουτερ του ρόστερ και ένα εικοσάχρονο υπερβολικά ταλαντούχο παιδί, που δεν έχει ξαναπαίξει ποτέ σε αυτό το επίπεδο. Τα στοιχήματα συνεχίζονται και στη θέση 3 αφού μοναδικός κλασικός σουτέρ είναι ο εξαιρετικά εύθραυστος Ματ Λοτζέσκη και ως "βασικός" λογίζεται ο Παππαπέτρου που δεν είχε ποτέ ξανά τέτοια ευθύνη στις πλάτες του. Τέλος το σημαντικότερο ερωτηματικό εντοπίζετε στι θέση του play maker αφού ο Λεκαβίτσιους έχει φανερές αδυναμίες και είναι αμφίβολο το πόσα ποιοτικά λεπτά ξεκούρασης μπορεί να προσφέρει στον Καλάθη. Όλα αυτά σε καμία περίπτωση δεν εγγυόντε την αποτυχία κάθε άλλο μάλιστα. Όλοι οι παίχτες έχουν το δικό τους κίνητρο, άλλοι θέλουν να κάνουν το βήμα παραπάνω και άλλοι να κλείσουν την καριέρα του ιδανικά. Το σημαντικό είναι ότι όλοι οι παίχτες δείχνουν να θέλουν να είναι εδώ και αυτό από μόνο του λέει πολλά.
Εν κατακλείδι ο Παναθηναικός μπορεί να έχασε (λίγο) σε ταλέντο, κέρδισε όμως πολλά περισσότερα και αυτά που κέρδισε είναι τα στοιχεία που εν τέλει οδηγούν στην επιτυχία. Αυτή η ομάδα έχει όλα τα εχέγγυα για να φτάσει μέχρι το final 4 αν όλα πάνε καλά και δεν υπάρχουν τραυματισμοί. Ο Πασκουάλ είναι ιδανικός στο να δημιουργεί ισορροπίες ανάμεσα και στους πιο ανισόρροπους παίχτες. Το μόνο που πρέπει να μας φοβίζει είναι οι τραυματισμοί καθώς ο Παναθηναικός φέτος θα είναι σαν καλοκουρδισμένο ελβετικό ρολόι. Το παραμικρό γρανάζι να χάσει,το ρολόι είναι για πέταμα. Πέρισυ με την πληθώρα ταλέντου που υπήρχε, ήξερες ότι 1/2 θα σε ξελασπώσει ένας από τους πολλούς προικισμένους. Φέτος πρέπει να βοηθάνε πάντα όλοι.
ΥΓ1 Ο Ρίβερς του 45% εντός παιδιάς και των 200 αγώνων σε κορυφαίο επίπεδο είναι ακόμα ελεύθερος. Φανταστείτε τι ζημιά έπαθε πέρυσι και τη ζημιά θα πάθαινε ο Παναθηναικός αν τον είχε κρατήσει.
ΥΓ2 Όπως έχω ξαναπεί ο Πασκουάλ θα έπρεπε ήδη να είχε υπογράψει νέο τριετές συμβόλαιο. Είναι ήδη επιτυχημένος.
ΥΓ3 Αυτός ο Μακέντα μεγάλο παλτό τελικά. Ποιός τον διάλεξε είπαμε ?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προσβλητικά και υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται άμεσα.